άδεια άσκησης επαγγέλματος Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

μπορεί κάποιος να κάνει έναρξη στην εφορία ως σύμβουλός ψυχικής υγείας χωρίς να κατέχει την απαραίτητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου ή ψυχιάτρου και πιθανότατα χωρίς να κατέχει κάποιο πτυχίο συναφές με το αντικείμενο

ταχύρρυθμες μετεκπαιδεύσεις

Πανελλήνιος Ψυχολογικός Σύλλογος (http://www.psy.gr/)

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

1. Το Επάγγελμα του Ψυχολόγου
2. ΟΚΤ
3. 01
4. Το Επάγγελμα του Ψυχολόγου
5. ReplyΔημοσιεύσεις - ΆρθραΟκτωβρίου 1st, 2014EYGENIA
6. Το Επάγγελμα του Ψυχολόγου

Κάποιες διευκρινίσεις αναφορικά με τον επαγγελματία ψυχολόγο στον οποίο απευθύνομαι

Τα τυπικά προσόντα που απαιτούνται για να ασκεί ένα άτομο το επάγγελμα του ψυχολόγου στην Ελλάδα είναι να διαθέτει βασικές σπουδές στα ακόλουθα Τμήματα: α) Τμήμα Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, β) Τμήμα Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, γ) Τμήμα Ψυχολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δ) Πρόγραμμα Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών ή σε αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια του Εξωτερικού. Όσον αφορά τις νομικές προϋποθέσεις άσκησης επαγγέλματος προβλέπεται η κτήση της κατά Νόμον Άδειας Ασκήσεως του Επαγγέλματος του Ψυχολόγου (Νόμος 991/79), η οποία εκδίδεται από την Νομαρχία (σήμερα Περιφέρεια) διαμονής και δραστηριοποίησης του εκάστοτε Ψυχολόγου. Πιο συγκεκριμένα, με βάση τον Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος [Νόμος 2238/1994, άρθρο 48, Φ.Ε.Κ. 151/τ. Α΄/16.09.1994], ορίζεται ότι εισόδημα από υπηρεσίες ελευθερίων επαγγελμάτων μπορεί να προκύψει από την άσκηση του επαγγέλματος του Ψυχολόγου, μόνον και αποκλειστικά και όχι από την άσκηση επαγγέλματος υπό την κατοχή οποιουδήποτε άλλου τίτλου.

Επομένως, θεωρούμε αξιοσημείωτο να αναφερθούν κάποιες επιστημονικές, επαγγελματικές και νομικές διευκρινήσεις αναφορικά με το επάγγελμα του ψυχολόγου και τους διάφορους τίτλους επαγγελματικής εξειδίκευσης που συχνά το συνοδεύουν. Ειδικότερα, οι ακόλουθες προβαλλόμενες «επιστημονικές-επαγγελματικές» ιδιότητες «είναι ανυπόστατα επιτηδεύματα, τα οποία προβάλλονται από όσους με οποιονδήποτε τρόπο αντιποιούνται το επάγγελμα του Ψυχολόγου και του Ιατρού ή, ακόμη, από επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας: Ψυχολόγους, Ψυχιάτρους, Παιδοψυχιάτρους, που προβαίνουν σε πράξεις αθέμιτου ανταγωνισμού προς συναδέλφους τους.» Παρακάτω θα αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές από αυτές τις ιδιότητες, οι οποίες χρησιμοποιούνται από τα άτομα – μη ειδικούς στην καθημερινότητά τους, όταν αναφέρονται σε διάφορες ειδικότητες ψυχολόγων, αλλά – και κυρίως – από τους ίδιους τους ψυχολόγους οι οποίοι μηχανεύονται βαρύγδουπους τίτλους που δεν παραπέμπουν σε κανένα εφαρμοσμένο επιστημονικό αντικείμενο – και συχνά είναι εντελώς κενοί περιεχομένου, με σκοπό να προωθήσουν μέσα από τέτοιες «ομπρέλες» τις υπηρεσίες που παρέχουν. Ονομαστικά λοιπόν καταγράφουμε τις διάφορες ονοματοθεσίες χωρίς και πάλι να μπορούμε να καλύψουμε το σύνολο τους, αφού η φαντασία των λειτουργών στο συγκεκριμένο επαγγελματικό και επιστημονικό χώρο φαίνεται να είναι αστείρευτη, χωρίς εντούτοις οι παραπάνω μεταπτυχιακές εξειδικεύσεις να τεκμηριώνονται πάντα από κάποιες αντίστοιχες σπουδές και τίτλους που τις πιστοποιούν – και κυρίως, χωρίς οι διάφορες πιστοποιημένες εξειδικεύσεις που πολλά ελληνικά και ευρωπαϊκά ΑΕΙ παρέχουν σήμερα στους αποφοίτους και πελάτες τους, να ανταποκρίνονται στις επιστημολογικές, ακαδημαϊκές και ερευνητικές προϋποθέσεις που θα απαιτούσε η διευκρίνιση της σχέσης της επιστημονικής εξειδίκευσης με τις βασικές σπουδές των «εξειδικευμένων» σε κάποιο επιστημονικά τεκμηριωμένο γνωστικό αντικείμενο.

Στο μέτρο λοιπόν που η κοινωνική και οικονομική κρίση πολλαπλασιάζει τα προβλήματα των ατόμων, που οι ανοικτές δυτικές κοινωνίες έχουν εξατομικευτεί και οι πόρτες των σπιτιών κλειδαμπαρώνονται, οι επαγγελματικοί κατάλογοι εκείνων που παρέχουν τις ψυχολογικές υπηρεσίες στήριξης διανθίζονται από ειδικότητες για όλα τα γούστα, όλες τις ηλικίες, όλα τα εισοδήματα και όλες τις πιθανές «δυσλειτουργίες». Οι επιμέρους τίτλοι ενδεικτικά είναι:

1. «Ψυχοθεραπευτής»
2. «Ψυχοπαιδαγωγός»
3. «Παιδοψυχολόγος»,
4. «Συμβουλευτικός Ψυχολόγος»
5. «Σύμβουλος Ψυχολόγος»
6. «Δραματοθεραπευτής»
7. «Παιγνιοθεραπευτής»
8. «Ψυχοκοινωνιολόγος»
9. «Ψυχοφυσιολόγος»
10. «Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας»
11. «Σεξοθεραπευτής»
12. «Θεραπευτής Οικογένειας»
13. «Σύμβουλος»
14. «Σύμβουλος Οικογένειας»
15. «Οικογενειακός Σύμβουλος»
16. «Σύμβουλος Γάμου»
17. «Σύμβουλος Ανθρωπίνων Σχέσεων»
18. «Σύμβουλος Συμπεριφοράς»
19. «Σύμβουλος Σχέσεων, Παιδιού και Οικογένειας»
20. «Ειδικός της Συμπεριφοράς» κλπ.

Άραγε, όλοι οι παραπάνω βαρύγδουποι τίτλοι εξειδίκευσης των πολυάριθμων «θεραπευτών της ψυχής» υποκρύπτουν πάντα κάποιους επιτήδειους ή «απατεώνες κοινού ποινικού δικαίου», όπως συχνά λέγεται; Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα κάτι τέτοιο.

Αναφορικά με την άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου για κλινικούς και θεραπευτικούς σκοπούς απαιτείται ωστόσο η επιφύλαξη του κοινού απέναντι στις ασάφειες που περικλείονται σε αυτούς τους ευφάνταστους τίτλους εξειδικεύσεων τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και προς τις μεθόδους παρέμβασης. Όμως είναι εμπειρικά βέβαιο ότι μέσα από τον πολλαπλασιασμό των παραπάνω πραγματικών ή κατά φαντασία ειδικών που εμφανίζονται στην αγορά εργασίας, η κοινωνία πληροφορείται για τον ρόλο και τη λειτουργία των ψυχολόγων, έστω ως εναλλακτική πρόταση στους ψυχιάτρους. Συνεπώς, διαμορφώνει εικόνες και παραστάσεις σχετικά με α) τους θεσμικούς τομείς ή τις ηλικίες που επιδέχονται κάποια πιθανή ψυχολογική υποστήριξη και β) με τα πιθανά διαγνωστικά ή θεραπευτικά μέσα που χρησιμοποιεί ο ψυχολόγος κατά το διάστημα της παρέμβασής του.

Όσον αφορά λοιπόν τον τίτλο του «Ψυχοθεραπευτού», που είναι ο περισσότερο διαδεδομένος, πρέπει να επισημανθεί ότι δεν υπάρχει ξεχωριστή επαγγελματική ομάδα «Ψυχοθεραπευτών». Αντίθετα, υπάρχουν μόνον οι επιστημονικές – επαγγελματικές δραστηριότητες των ψυχολογικών θεραπειών, των «ψυχολογικών θεραπευτικών παρεμβάσεων» και των «θεραπευτικών παρεμβάσεων δια τού Λόγου». Με βάση τον Νόμο και τις αποφάσεις Εισαγγελικών και Δικαστικών Αρχών οι ψυχολογικές θεραπείες, οι «ψυχολογικές θεραπευτικές παρεμβάσεις» και οι «θεραπευτικές παρεμβάσεις δια του Λόγου», ασκούνται αποκλειστικώς από τους επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας κατόχους της σχετικής άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, δηλαδή, τους Ψυχολόγους, τους Ψυχιάτρους και τους Παιδοψυχιάτρους, εξειδικευμένους κατά θεωρία και πράξη. Σε μια χώρα, όμως όπως η Ελλάδα που, όπως λέγεται, «ότι δηλώσεις είσαι», δεν είναι περίεργο ότι κάποιος μπορεί να δηλώνει «θεραπευτής των ψυχών» με την ίδια άνεση που κάποιος άλλος θα δήλωνε κάτω από το όνομά του ποιητής ή λογοτέχνης: ουδείς θα ελέγξει την αλήθεια των λεγόμενων του, ούτε καν ο νόμος.

Θα πρέπει επομένως να διασαφηνιστεί η διάκριση μεταξύ επιστημονικής, και επαγγελματικής ταυτότητας, καθώς και οι συνδυασμοί τους, στο πεδίο της αγοράς εργασίας και της επαγγελματικής προβολής.

Παρατηρούμε επομένως πως μια επαγγελματική κατηγορία ιδιαζόντως «mainstream», όπως η ψυχολογία, περικλείει στο εσωτερικό της επιστημονικές ασάφειες, καιροσκοπικές παρερμηνείες και παρεξηγήσεις επιστημολογικού και μεθοδολογικού τύπου, που οφείλονται όχι μόνο στην πάντα πιθανή ημιμάθεια των ειδικών επιστημόνων, αλλά και στην σύγχυση εννοιών του πελατειακού κοινού στο οποίο απευθύνονται. Αυτή η σύγχυση δεν προκύπτει πια από κάποια έλλειψη πληροφόρησης, αλλά αντίθετα από την υπερπληροφόρηση του ενδιαφερόμενου κοινού, δηλαδή από την εξοικείωσή του με την διαχείριση πολλών ασύνθετων, μεθοδολογικά αμετουσίωτων και συχνά αντιφατικών πληροφοριών σχετικά με όλους όσους εκφέρουν επαγγελματικά κάποιο «λόγο» περί της «ψυχής».

Επί όλων αυτών όμως θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά σε επόμενα άρθρα.

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα <>, τεύχος 1, Σεπτέμβριος 2014.

Fb-Button

άδεια άσκησης επαγγέλματος ψυχολόγου, ψυχολόγος

7 Responses to “Το Επάγγελμα του Ψυχολόγου”

• Demy
• Ιουλίου 1st, 2016 at 07:08 | #1 Reply | Quote

Πόση ανασφάλεια και άγνοια μπορεί να κρύβει αυτος ο τρόπος σκέψης Ποιος είναι κατάλληλος για να κρίνει τις υπηρεσίες και το έργο ενός επαγγελματία με εξειδικευμενο τίτλο. Στην κοινωνία του σήμερα που οι ανάγκες έχουν αλλάξει και ο παλαιος τρόπος σκέψης_ευτυχως- διαφοροποιειται, κάποιοι άνθρωποι επιμενουν να βλέπουν τη ζωή μέσα από καλούπια και στενους φακούς. Όπως κάποτε η θεωρία της Ψυχολογίας θεωρούνταν εξωπραγματικο κατασκευασμα και ήταν απορριπτεα, όπως κάποιοι πρωτεργάτες (βλ. Φρουντ) θεωρούνταν στην εποχή τους εξωγήινοι και απορριπτονταν έτσι μεσαιωνικα λειτουργούν και σήμερα κάποιοι κριτές των ειδικοτητων που το πρόβλημα τους είναι ο τίτλος και έχουν χάσει την ουσία. Ναι υπάρχουν συμβουλοι ψυχικης υγειας όπως σε άλλα προηγμένα Κράτη που κάνουν πολύ καλύτερα το έργο τους από κάποιους ψυχολογους. Καλό είναι να κάνουν την αυτογνωσία τους όλοι αυτοί που κατακρινουν για να εντοπισουν τους φόβους τους κάτω από την κριτική.

• Κωνσταντίνα Καστελιώτη
• Ιουλίου 5th, 2016 at 17:09 | #2 Reply | Quote

Σας ευχαριστούμε για το σχόλιο σας το οποίο μας δίνει την ευκαιρία να προβούμε σε περαιτέρω διευκρινίσεις σχετικά με ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
Θεωρούμε ότι κάθε άνθρωπος που αναζητά υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης έχει το αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα να γνωρίζει αν ο επαγγελματίας στον οποίο απευθύνεται διαθέτει την κατάρτιση και βεβαίως την κρατική άδεια να ασκεί το επάγγελμα αυτό. Το δικαίωμα του αυτό δεν αποτελεί τυπικότητα, ούτε στενοκεφαλιά. Αποτελεί τη βάση επί της οποίας θα κάνει την επιλογή του.
Ας αναφερθούμε πρώτα συνοπτικά στο διαδικαστικό μέρος, το οποίο άλλωστε αναλύεται εκτενώς στο σχολιαζόμενο άρθρο. Ο ψυχολόγος -σε αντίθεση με τον σύμβουλο ψυχικής υγείας- κατέχει την άδεια άσκησης επαγγέλματος γιατί ακριβώς διαθέτει πτυχίο ψυχολογίας. Αυτό σημαίνει ότι έχει ακολουθήσει μια διαδικασία πιστοποίησης η οποία έχει σχεδιαστεί, υλοποιηθεί και εποπτευθεί από το κράτος (ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα σπουδών του Πανεπιστημιακού Τμήματος Ψυχολογίας). Ανάλογη διαδικασία πιστοποίησης δεν προβλέπεται, προς το παρόν, για τους συμβούλους ψυχικής υγείας, στο ελληνικό κράτος. Αυτή δεν είναι κριτική, είναι η πραγματικότητα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο σχόλιο παρουσιάζει ο φόβος που εκφράζεται σχετικά με την κριτική και την αξιολόγηση των ειδικών και μη ειδικών, που δεν είναι παρά μόνο μια από τις εκφράσεις της μεταμοντέρνας τάσης του εκλαϊκευμένου «ό,τι δηλώσεις, είσαι». Μόνο που στην περίπτωση της ψυχικής υγείας το λίγο αόριστο, λίγο φιλοσοφικό ερώτημα «ποιος μπορεί να κρίνει το ποιος είναι ειδικός» μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο. Γιατί είναι πράγματι επικίνδυνο άτομα χωρίς κατάρτιση και εμπειρία να αναλαμβάνουν την «υποστήριξη» (συχνά με τη μορφή καθοδήγησης) ανθρώπων οι οποίοι χρήζουν υπεύθυνης ψυχολογικής παρέμβασης.

Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι νέοι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί», συμπεριλαμβανομένων των συμβούλων ψυχικής υγείας, ουδεμία σχέση έχουν με την προσφορά του Φρόυντ στην επιστήμη της Ψυχολογίας. Διότι ακριβώς ο Φρόυντ, ο οποίος είχε ως βάση τις ιατρικές του γνώσεις, συνεισέφερε τα μέγιστα στην ουσία της επιστήμης δημιουργώντας ουσιαστικά την Ψυχανάλυση, η οποία αποτελεί μια μέθοδο θεώρησης και αντιμετώπισης των ψυχολογικών δυσκολιών. Στο πλούσιο έργο του έγκειται η καινοτομία του και όχι στην πρόσθεση ενός ακόμη τίτλου ειδικότητας στους ήδη υπάρχοντες π.χ. ψυχαναλυτής.

1. Τέλος, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η κριτική είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη από όσους έχουν τα μεθοδολογικά εργαλεία να απαντήσουν τεκμηριωμένα σε αυτήν.
2. Για παρόμοια ζητήματα αρμόδιος φορέας είναι ο Πανελλήνιος Ψυχολογικός Σύλλογος (http://www.psy.gr/)

• Demy
• Ιουλίου 29th, 2016 at 16:53 | #3 Reply | Quote

Η Εξέλιξη της ανθρωπότητας πέρασε από πολλά στάδια (και θα περάσει) μέχρι την διεύρυνση της συνειδητότητας τους. Το ότι το (Ελληνικό ιδίως ) Κράτος της διαφθοράς δεν εφαρμόζει τους κατάλληλους αξιόπιστους μηχανισμούς για να διευθετήσει αρκετά θέματα στην κοινωνία της ημι-μάθειας είναι πλεον μια επίσης πραγματική και ορατή διάσταση. Το ότι μπλοκάρει την ανάπτυξη και άλλων κλάδων – για ευνόητους λόγους – ενώ ταυτόχρονα εγκρίνει και αναγνωρίζει τη λειτουργία κολλεγίων, ιδιωτικών σχολών, κέντρων δια βίου μάθησης κτλ ως αξιόπιστα ιδρύματα ( είναι πολλά τα λεφτά καρδιά μου) αυτό από μόνο του αποτελεί ένα δυσλειτουργικό χάος κοινωνίας ανθρώπων. Στα Πανεπιστημια δε υπάρχει και εκεί η τυπική εκπαίδευση μέχρι το επίπεδο της προώθησης των συγγραμμάτων των καθηγητών και εξυπηρέτησης πιθανόν άλλων συμφερόντων, όπου αρκετοί απόφοιτοι δεν είναι πάντα έτοιμοι να ασκήσουν τοο επάγγελμα που σπούδασαν. Επίσης, ο άνθρωπος-θεραπευτής δεν αποτελεί μόνο την »εξειδίκευση» του αλλά μια οργανική οντότητα που μέσω σαφώς της εκπαίδευσης που λαμβάνει, είναι ικανός και λειτουργικός στο να προσφέρει τη βοήθεια του ή απλά »δεν το έχει». Έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις ψυχολόγων που αποκαλύφθηκαν εντελώς ανεπαρκείς και επικίνδυνοι, αφού δεν μπορούσαν περαν της εκπαίδευσης να συναισθανθούν την περίπτωση και να αντέξουν τη διαδικασία.

Είναι πολλά πράγματα σχετικά σε αυτή τη ζωή.

Τέλος, ο κάθε ερευνητής της ψυχολογίας του ανθρώπου, οπως ο Φροϋντ, προκαλεί πάντα το μίσος των ευρισκόντων σε άγνοια. Ιδρυτής της ψυχαναλυτικής μεθόδου λέτε εσείς ότι ήταν τώρα, διότι στην εποχή του θεωρούνταν παράλογος. ΚΑΙ όπως θα γνωρίζεται η επιστήμη της ψυχολογίας ειναι πολύ νέο γέννημα το οποίο προήλθε από τη φιλοσοφία και μέχρι πρότινος δεν αναγνωριζονταν καθόλου ο τίτλος »ψυχολόγος» παρά μόνο αυτός του ψυχιάτρου. Τώρα λοιπόν εσείς οι γεμάτοι αυτογνωσία ειδικοί κάνετε ακριβώς αυτό που τότε σας αδικούσε;; Χρειαζεται να προσαρμοστείτε στο νεο, στο καινούργιο που βεβαίως παρεχει μια εκπαίδευση σχετική. Ακομη, επειδή σας ενδιαφέρουν τα του Κράτους πιστοποιημένα και νόμιμα τι έχετε να πείτε που το Κράτος έχει αναγνωρίσει (και με Ευρωπαϊκη οδηγία) την έναρξη επαγγέλματος των συμβούλων με κωδικό και τίτλο στο Εμπορικό Επιμελητήριο; Εδώ δεν έχει σημασία σωστά; εδώ το Κράτος έχει κάνει λάθος…. Η Εταιρεία Συμβούλων επίσης με τις κατάλληλες προϋποθέσεις εγγράφει ως μέλη της τους εκπαιδευόμενους Συμβούλους. Αλλά προφανώς και αυτό είναι παράλογο για τη δική σας παγιωμένη οπτική.

• Ευγενία Σαρηγιαννίδη
• Ιουλίου 5th, 2016 at 18:03 | #4 Reply | Quote

Καταρχάς, εφόσον λαμβάνουμε ως εχέγγυο το πανεπιστήμιο και το ρόλο του στην καλλιέργεια επιστημονικών δεξιοτήτων, δηλαδή την εκπαίδευση στις μεθόδους και τις τεχνικές με τις οποίες προσεγγίζεται ένα συγκεκριμένο επιστημονικό και ερευνητικό αντικείμενο, μπορούμε να απαντήσουμε τα ακόλουθα: Το επάγγελμα του ψυχολόγου, ιδίως ως προς την άσκηση κλινικού έργου, αποτελεί εφαρμογή της επιστήμης της ψυχολογίας και των μεθόδων της στην πράξη. Όσο γνωρίζουμε έως σήμερα δεν υπάρχει επιστήμη της «συμβουλευτικής της ψυχικής υγείας», αλλά η ίδια η συμβουλευτική γύρω από ζητήματα ψυχικής υγείας συνιστά μια πρακτική η οποία αποτελεί τμήμα των δραστηριοτήτων ενός επαγγελματία ψυχολόγου.
Γνωρίζουμε, βεβαίως ότι στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαζόντως όμως σε εκείνην της ψυχολογίας, παρατηρείται ένα επιστημολογικό χάος, ώστε να δημιουργείται σήμερα, κατά την μεταφορά της επιστήμης στην πράξη, σύγχυση και κυρίως ασάφεια σε σχέση με τα πεδία εφαρμογής της, γεγονός που παρατηρείται όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες. Συγχρόνως, η ψυχολογία τείνει να μετατρέπεται σε «ιδεολογική σάλτσα» που μπαίνει λίγο πολύ παντού, εισαγόμενη δια της «ψυχολογιοποίησης» στο λόγο όλων, χάνοντας ακριβώς κατά αυτόν τον τρόπο την ουσία της. Συνεπώς, η υποτίμηση των κοινωνικών επιστημών, καθώς επίσης η υποβάθμισή τους (και ιδιαίτερα της ψυχολογίας η οποία «χάνει την μάχη» με τα επιστημονικά της ερείσματα, όσο μετατρέπεται – όλο και πιο συχνά πλέον – σε «επάγγελμα της μόδας»), συμβάλλει στη δημιουργία συνθηκών που επιτρέπουν την εμφάνιση επιστημολογικώς ασυγκρότητων ψευδοειδικεύσεων. Η κατάσταση αυτή ευνοεί αφενός τον σφετερισμό του τίτλου του ψυχολόγου, αφετέρου αφήνει τα περιθώρια στην οικειοποίηση των τεχνικών και των μεθόδων της ψυχολογίας, από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν βασικές σπουδές στον τομέα αυτόν, αλλά αντιποιούνται την επιστημονική εξειδίκευση με τίτλους, οι οποίοι πλαγίως παραπέμπουν στην άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου.
Προφανώς, στην ιατρική επί παραδείγματι, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί πολύ εύκολα, διότι το επάγγελμα του γιατρού είναι πολύ περισσότερο προφυλαγμένο, σε σχέση με εκείνο του ψυχολόγου. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι με μια πάνω κάτω παρόμοια λογική με τον Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας ο οποίος αντιποιείται το επάγγελμα του ψυχολόγου, για να επωφελείται από την άσκηση κλινικού έργου, ο ψυχολόγος μέσα από τη χρήση του ασαφούς και επιστημονικά θολού τίτλου του ψυχοθεραπευτή, επιχειρεί κι εκείνος με τη σειρά του να «ντυθεί» στις παραστάσεις των ανθρώπων, που αιτούνται βοήθειας και υποστήριξης την «λευκή μπλούζα» του γιατρού, ώστε να προσπορίσει κύρος από την «ιατρικοποίηση» της επαγγελματικής του ιδιότητας.
Το ερώτημα συνεπώς που αναφύεται είναι απλό: Οι βασικές σπουδές είναι απαραίτητες ως προϋπόθεση για την άσκηση ενός επιστημονικού επαγγέλματος στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης επιστήμης ή όχι;
Πόσοι θα πήγαιναν ως ασθενείς σε έναν γιατρό που έχει βασικές σπουδές φιλόλογου ή ψυχολόγου ή ανθρωπολόγου;
Αν όχι, η ψυχολογία όταν ασκείται επαγγελματικά από ανθρώπους που δεν έχουν βασικές σπουδές ψυχολογίας με τρόπο νόμιμο και αποδεκτό δεν συνιστά αυτομάτως μια υποτίμηση του ίδιου του επιστημονικού κύρους της ψυχολογίας; Θα μπορούσε άραγε το ίδιο καλά και εύκολα να δηλώσει ένας φιλόλογος ή ένας νομικός, όχι ακριβώς γιατρός, αλλά «Σύμβουλος Υγείας και Οφθαλμιατρικής» ή «Καρδιοθεραπευτής»;
Εν κατακλείδι, δεν πρέπει να παραλείψουμε να επισημάνουμε πως υπάρχει ένα απτό πρόβλημα αναφορικά με την απορρόφηση των αποφοίτων τμημάτων κοινωνικών επιστημών. Πιο συγκεκριμένα, πολλοί απόφοιτοι τμημάτων επιστημών της κοινωνίας και του ανθρώπου (κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, φιλόλογοι, ιστορικοί, θεολόγοι, νομικοί κλπ.), συχνά με ταχύρρυθμες μετεκπαιδεύσεις σε διάφορα πεδία των ανθρωπίνων σχέσεων ή ακόμα και της ψυχολογίας, βρίσκουν επαγγελματική απορρόφηση στην άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου, επειδή δεν υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση στο δικό τους επιστημονικό πεδίο, γεγονός που αποτελεί δυστύχημα για την κοινωνία μας, αφού θα χρειαζόταν εξίσου, αν όχι περισσότερο, επιστήμονες όπως κοινωνιολόγους, ανθρωπολόγους, ιστορικούς κλπ. οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά δραστηριοποιούμενοι στον τομέα τους, από ότι δουλεύοντας ως π.χ. «Σύμβουλοι Ψυχικής Υγείας».

• Andreas
• Ιουλίου 7th, 2016 at 13:38 | #5 Reply | Quote

Ο κάθε πελάτης κατά την προσωπική μου γνώμη πρέπει να έχει την δυνατότητα να επιλέγει ελεύθερα αυτόν που θα εμπιστευτεί, αρκεί να διασφαλίζεται η σωστή του ενημέρωση για την ύπαρξη ή μη των τυπικών προσόντων του επαγγελματία ψυχικής υγείας. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στον Ελληνικό χώρο με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να κάνει έναρξη στην εφορία ως σύμβουλός ψυχικής υγείας χωρίς να κατέχει την απαραίτητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου ή ψυχιάτρου και πιθανότατα χωρίς να κατέχει κάποιο πτυχίο συναφές με το αντικείμενο. Ο Freud ήταν ψυχίατρος όταν θεμελίωσε την ψυχαναλυτική μέθοδο, δεν ήταν κάποιος που απλά βρήκε την πόρτα ανοιχτή και μπήκε στον χώρο, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα που μπορεί ο καθένας με ευκολία να αυτοπροσδιοριστεί ως «θεραπευτής».

1. Ευγενία Σαρηγιαννίδη
2. Αυγούστου 11th, 2016 at 18:36 | #6 Reply | Quote
3. @Demy

Στις διαπιστώσεις που αναφέρονται, παρότι είναι λίγο ή πολύ εκτός θέματος, γενικά θα συμφωνούσε κανείς. Αναφορικά όμως με το θιγόμενο ζήτημα επαναλαμβάνουμε εντούτοις το προφανές και αυτονόητο (το οποίο δεν επιδέχεται περαιτέρω συζήτηση), που για κάποιους λόγους στην ψυχολογία φαίνεται ότι θέλει ειδική διευκρίνιση: για να δραστηριοποιείται κάποιος επαγγελματικά σε ένα επιστημονικό αντικείμενο πρέπει να έχει βασικές σπουδές σε αυτό, ανεξάρτητα από την όποια, συχνά ορθή κριτική, ως προς την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Νομίζουμε ότι η συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό, όπως έχει τεθεί, έχει εξαντληθεί.

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

ταχύρρυθμες μετεκπαιδεύσεις

μπορεί κάποιος να κάνει έναρξη στην εφορία ως σύμβουλός ψυχικής υγείας χωρίς να κατέχει την απαραίτητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου ή ψυχιάτρου και πιθανότατα χωρίς να κατέχει κάποιο πτυχίο συναφές με το αντικείμενο

για να δραστηριοποιείται κάποιος επαγγελματικά σε ένα επιστημονικό αντικείμενο πρέπει να έχει βασικές σπουδές σε αυτό, ανεξάρτητα από την όποια, συχνά ορθή κριτική, ως προς την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Νομίζουμε ότι η συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό, όπως έχει τεθεί, έχει εξαντληθεί.

• 1. Αντίγραφο πτυχίου τμήματος Ψυχολογίας Α.Ε.Ι.
• 2. απόφαση επαγγελματικής ισοτιμίας εκδοθείσα από το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
• 3. αντίγραφο πτυχίου τού εξωτερικού με επίσημη μετάφραση καθώς και πράξη ισοτιμίας και αντιστοιχίας αυτού εκδοθείσα από τις αρμόδιες υπηρεσίες αναγνώρισης (ΔΟΑΤΑΠ)